🍃منتظر می مانیم
تا خورشید
چکش اش را
بر پیشانی ها یمان بکوبد.
بر قلب هایمان بکوبد.
آنقدر بکوبد
تا صدا شود.
آنقدر تا صدا شنیده شود.
صدایی دیگرگونه،
چرا که سکوت
پُر از صدای گلوله ی شعله هاییست
که نمی دانیم از کجا شلیک می شوند.
"یانیس ریتسوس"
0 comments:
Post a Comment